کد مطلب:36163 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:133
«و چه خیری دارد خیری كه جز با شر و بدی نتوان بدان دست یافت و چه یسر و آسانی است یسری كه جز با سختی و مشقت به دست نیاید» [صفحه 200] آری خیر و خوبی و سعادتی كه انسان با ارتكاب رذائل و آلودگی به فساد به دست بیاورد هرگز خیر نیست. انسان از مسیر شر و فساد نمی تواند به خیر و سعادت برسد، كه راه شر و بدی منتهی به سرانجام خوبی نخواهد شد. كسانیكه مرتكب فساد، می شوند و شرارتها كرده تملقها می گویند و آبروی خود و دیگران را می ریزند و به خیال خود می خواهند به كمال و سعادت برسند، سخت در خطا و اشباهند و نمی دانند راهی را كه پیش گرفته اند آنان را به خلاف مقصدشان می رساند. و نیز یسر و رفاه و بی نیازی ئی كه جز با گرفتگی و دشواری به دست نیاید چه یسری است و چگونه رفاهی بوده و كجا بی نیازی به شمار می آید؟! جمله ی دوم امام علیه السلام انسان را به یاد كلام شریف دیگری از آنحضرت می اندازد آنجا كه می فرماید: عجبت للبخیل یستعجل الفقر الذی منه هرب و یفوته الغنی الذی ایاه طلب.[1] شگفت دارم از بخیل كه به سوی فقر و تنگدستی كه از آن فرار می كرد می شتابد و غنا و بی نیازئی را كه در طلب آن بود از دست می دهد. بطور كلی دو جمله ی مباركه، در مقام تخطئه كسانی است كه برای سعادت، رفاه و بی نیازی مادی، شرف خود را فروخته و برده و بنده می شوند، فضائل انسانی را قربانی كرده، در راه طمع، آز و رذائل، قدم می نهند اینها فرضا هم كه به خیر برسند و زندگی مرفه و گسترده ای را به دست بیاورند ولی این خیر، خیر نیست و آن راحتی، راحتی ب شمار نمی آید بلكه عین شر و فساد و انحطاط است.
(و ما خیر خیر لا ینال الا بشر و یشر لا ینال الا الا بعسر)
صفحه 200.